Słownik gestów i napięć — mapa dramaturgiczna bloga poetyckiego

Słownik gestów i napięć

Nie używam tagów. Używam gestów.

Każda etykieta to punkt wejścia, nie etykieta.

Tu znajdziesz mapę — nie po to, by się nie zgubić,

ale by wiedzieć, gdzie warto się zgubić.

1. Czas i ruch — opowieść o rytmie trwania

W tej części mapy zbierają się teksty, które oddychają rytmem czasu.

• świeżaki

— wiersze jeszcze ciepłe, pisane niedawno, pulsujące teraźniejszością. Nie zdążyły się jeszcze osadzić, parują znaczeniem, są jak poranna kawa: intensywne, ale ulotne.

• długo leżakowane

— teksty, które dojrzewały w ciszy. Przechowywane przez lata, wracają z nowym światłem. To poezja fermentu, gest pamięci, który nie spieszy się z ujawnieniem.

• pierwiersze młodości

— wczesne próby, młodzieńcze gesty, które jeszcze nie znały siebie. To archeologia drżenia, ślad pierwszego języka, poezja, która uczyła się mówić.

• wciąż iść

— To gest wytrwałości, krok wbrew zwątpieniu, jak refren. Poezja, która nie zatrzymuje się, nawet gdy nie wie dokąd. Rytm obecności, który trwa mimo wszystko.

• o świcie

— Teksty graniczne, pisane po nocy przed dniem. To światło jeszcze niepewne, półsen, przejście. Poezja, która budzi się razem z Tobą, zanim świat zdąży się ułożyć.

• tu i teraz

— W centrum dramaturgii jest gest codzienności, konkret obecności. Wiersze, które nie uciekają w symbole, tylko zostają przy Tobie. To poezja rzeczywistości, prawie bez metafory, bez ucieczki.

• z porami roku

— Pulsująca cykliczność, przemiana, dramaturgia natury. Teksty, które oddychają z liśćmi, zmieniają się z pogodą, wracają jak sezonowe refreny.

• słońce na parapecie

— Poezja światła zwyczajnego, czułości bez fanfar. To gest domowy, codzienne ciepło, które nie musi niczego udowadniać. Świeci bez krzyku, po prostu jest.

2. Emocje i relacje - opowieść o napięciach serca

W tej części mapy zbierają się teksty, które dotykają relacyjności. To poezja czułości, bólu, niedopowiedzeń i śladów, które zostają.

• serducho

— Wiersze, które pulsują emocją. Czułość jako gest, relacyjna obecność, poezja, która nie boi się miękkości. To nie sentymentalność, lecz rytm serca

• cierpienie

— Poezja rozpadania się i transformacji. Ból, który nie jest tylko krzykiem, ale gestem przejścia. Teksty, które nie chcą pocieszać, tylko być obok.

• jedna strona medalu

— Wiersze o asymetrii, o braku równowagi. Relacje, w których coś nie wraca, nie odbija się. To poezja jednostronna, ale nie obojętna.

• co warto

— Refleksje o tym, co zostaje. Poezja selekcji, gest wartości, który nie jest wyceną, lecz próbą uchwycenia sensu. Co warto pamiętać, co warto powtórzyć.

• wejście bez powrotu

— Spotkania, które zostawiają ślad. Poezja, która nie wraca do punktu wyjścia. To gest, który zmienia trajektorię, nawet jeśli był chwilą.

• trop niespełnionego

— Wiersze o niedopełnieniu, o śladach bez końca. Poezja, która nie zamyka, tylko zostawia otwarte drzwi. Napięcie między tym, co było, a tym, co mogło być.

• ja a ty

— Poezja intymności, napięcia między osobami. Dialog, który nie zawsze jest rozmową. To gest bliskości, który czasem boli, czasem koi.

3. Mistyka i przebłysk — opowieść o napięciach światła

W tej części mapy zbierają się teksty, które nie chcą być wyjaśnione. To poezja intuicji, błysku, zawieszenia. Nie szuka sensu, tylko odsłania moment, w którym coś się wydarza — choć nie wiadomo, co.

• przebłysk

— Wiersze, które błyskają i znikają. Poezja momentu, który nie trwa, ale zostawia ślad. To nie iluminacja, lecz migotanie. Przebłysk jako gest obecności, który nie potrzebuje trwania.

— Poezja cielesności, dotyku, rytmu ciała. Teksty, które nie mówią, lecz pulsują. To gest obecności przez skórę, przez oddech, przez napięcie mięśni. Sensualność jako język, który nie potrzebuje słów.

• zatoka i księżyc

— Wiersze nocne, kołyszące, zawieszone. Pejzaż ciszy, światło odbite, rytm fal. To poezja, która nie płynie, lecz dryfuje. Księżyc jako gest światła, które nie dominuje, tylko towarzyszy.

• czy to ty

— Teksty pytające, rozpoznające. Poezja spotkania, które nie jest pewne. To gest obecności, która może być złudzeniem, ale zostawia ślad. Pytanie, które nie domaga się odpowiedzi, tylko obecności.

• zamsz nocy

— Teksty miękkie, ciemne, ale nie ciężkie. Poezja zmierzchu, sensualności, czułości bez światła. To gest, który nie świeci, lecz otula. Noc nie jako brak, lecz jako przestrzeń.

4. Forma i gest — opowieść o napięciach struktury

W tej części mapy zbierają się teksty, które nie boją się formy. To poezja jako rytuał, jako scena, jako obraz. Nie dla dekoracji, lecz dla ujawnienia gestu.

• mowa wiązana

— Klasyczna forma, rytm, struktura. Wiersze, które nie boją się metrum, rymu, powtórzenia. To gest porządku, który nie tłumi, lecz wzmacnia. Poezja jako konstrukcja, która oddycha.

• mikrodramat

— Tekst jako scena. Poezja napięcia, gestu, sytuacji. To nie opowieść, lecz moment teatralny. Mikrodramat jako przestrzeń, w której słowo staje się ruchem.

• tekst rytualny

— Wiersz jako rytuał. Akt obecności, który się powtarza, ale nie nudzi. Poezja jako gest, który nie musi być zrozumiany, by działać. Rytuał nie jako forma, lecz jako transmisja.

• pisanki co melodię mają

— Piosenki, teksty rytmiczne. Poezja, która chce być śpiewana, nucona, powtarzana. To gest melodyjny, który nie potrzebuje nut, tylko głosu. Pisanka jako forma, która błyszczy i brzmi.

• fotounaocznienie

— Obraz jako gest ujawnienia. Poezja wizualna, dopełnienie słowa przez światło, kadr, cień. To nie ilustracja, lecz współbrzmienie. Fotounaocznienie jako moment, w którym coś może stać się widziane.

5. Zawieszenie i granice — opowieść o napięciach przejścia

W tej części mapy zbierają się teksty, które nie chcą być jednoznaczne. To poezja zawieszenia, samotności, szczeliny. Nie szuka rozwiązania, tylko trwa w napięciu.

• bez chorągwi

— Wiersze o braku przynależności. Poezja samotna, bez sztandaru, bez grupy. To gest, który nie chce być przypisany, tylko pozostaje w ruchu.

• poza obliczem

— Teksty o rozpadzie formy, o niemożności rozpoznania. To poezja, która nie ma twarzy, ale ma obecność. Gest, który nie chce być nazwany, tylko wydarza się w szczelinie.

• na niektóre poranki

— Wiersze o chwilach niecodziennych. Poranki z napięciem, z przeczuciem, z czymś, co nie pasuje do rytmu dnia. To gest, który nie budzi się całkiem, ale już nie śpi.

• gest w zawieszeniu

— Poezja ruchu, który nie dochodzi do końca. To nie zatrzymanie, lecz ciągłe trwanie w napięciu. Gest, który nie wybiera, tylko pozostaje.

• kresy

— Mieszanina pogranicza. Przestrzeń, w której formy się rozmywają, a tożsamości przeciekają. To nie koniec, lecz miejsce przejścia — szczelina między tym, co jeszcze trwa, a tym, co już się rozpuszcza. Poezja przenikania, nieostrości, współistnienia. Kresy jako gest, który nie domyka, lecz pozwala się wydarzyć w napięciu.

• pejzaż w plenerze

— Krajobraz jako scena. Przestrzeń zdarzenia, które może się wydarzyć, ale nie musi. To gest, który nie potrzebuje aktorów, tylko światła, cienia, obecności.

• między ciałem a nie

— Wiersze o szczelinie między obecnością a nieobecnością. To poezja, która nie wybiera strony, tylko trwa w napięciu między. Gest, który nie jest ciałem, ale nie jest też jego brakiem.

6. Meta i techniczne — opowieść o tym, co poza dramaturgią

W tej części zbierają się wpisy, które nie należą do rytmu poetyckiego, lecz obsługują jego ramy. To przestrzeń niesformatowana, ale potrzebna — jak zaplecze sceny, jak światło techniczne, które pozwala gestom się wydarzyć.

• niesformatowane

— Wpisy techniczne, ogłoszeniowe, organizacyjne. Treści poza dramaturgią, ale nie poza obecnością. To gest informacyjny, który nie chce być poezją, lecz utrzymuje jej możliwość.

eSEOsej - świadectwo obecności wobec tekstu, obrazu, rytmu:

tu nie ma kategorii — są drżenia

każde słowo to ślad, każda etykieta to próg

czas się rozszczepia, emocje nie domykają, noc nie kończy się nocą

mapa nie prowadzi — tylko pozwala być

czy to ty… czy to wiersz… czy to gest…

Ten tekst chce być widoczny. Co to jest eSEOsej?