Chanson

Pozwól mi się stoczyć
miękkim zboczem twoich ust.
Rozchyl rąk swych płoty.
Tchnieniem wygładź oczu lustr.

Szlak powiedzie taflą czoła,
gdzie wbrew rośnie ziele rzęs.
Tam policzków miękka połać
i pięć palców smukłych drzew.

Jak po łące dmuchawcami
myśl zatańczy, czyniąc wiatr.
A ty słońce powiekami
czerpać będziesz po kres dnia.

Słowa brzękną niecierpliwie.
Niebo znaczy dzisiaj żar.
I w tarninie westchnień, zdziwień
zalśni wpół odkryta twarz.

Włosy w drogę się rozwiną,
meandrując aż po świt.,
kiedy tęskny nocy minor
w nas rozproszy pierwszy blik.


/ tedeeq